De reacties van onze ouders op de zwangerschap

Nadat wij erachter kwamen dat wij ouders zouden worden, moesten onze eigen ouders nog weten dat zij opa en oma zouden worden. Dat was een hele opgave om te vertellen. De dag na de zwangerschapstest zaten wij in spanning te bedenken of we het die avond aan onze ouders zouden vertellen. We twijfelden heel erg. Eigenlijk durfden we het niet, maar het zal ooit een keer boven water komen. Daarom besloten we om het die avond toch maar te vertellen, zodat we het gelijk hadden gehad. Erg gespannen kwamen we met de positieve test in onze broekzak de woonkamer binnen van Julians ouders. Ze zagen direct aan ons dat er wat was. Nu konden we niet meer terug. Zenuwachtig liepen we naar ze toe en zeiden dat ze opa en oma werden. We hebben lang nagedacht over wat de beste manier was om het hun te vertellen en kwamen uiteindelijk hier op uit. Met ongeloof keken ze ons aan. We gaven de test aan hun, maar ze dachten dat het een grap was. Toen het tot hun doordrong wat wij hadden verteld, werden ze boos.

Samen met Julian zijn stiefvader reden we gelijk naar mijn ouders. Weer gespannen liepen we naar de voordeur toe. Alleen mijn vader was thuis. We vertelden dat ik zwanger was en gaven gelijk de test aan hem. Een beetje lachend zei hij dat hij het wel had verwacht, omdat hij wist hoe close wij waren. Van meerdere familieleden heb ik gehoord dat ze het aan zagen komen, omdat zij wisten dat wij onafscheidelijk waren. We werden regelmatig ''het kleffe stel'' genoemd. Ik kan het niet ontkennen. We waren echt dol op elkaar!

Mijn vader stuurde mijn moeder een berichtje dat ze gelijk naar huis moest komen. Mijn moeder probeerde daarna zo snel mogelijk thuis te komen van een verjaardag om aan te horen wat er aan de hand was. Ondertussen had mijn zus door dat er iets gaande was. We vertelden het haar en ze lachte ons keihard uit, omdat ze dacht dat wij een grapje maakten. Toen ze mijn vaders bleke gezicht later zag, wist ze wel dat het helemaal geen grapje was. De reactie van mijn broertje was nog het mooist. Zo komt ze wel aan die dertien kinderen, had hij gezegd. Ik heb altijd gezegd dat ik een groot gezin wou, maar daar ben ik nu wel van terug gekomen.

Inmiddels kwam mijn moeder thuis en hoorde van mijn vader dat ik zwanger was. Ook zei was natuurlijk helemaal in shock. Julian en ik waren buiten gaan zitten, omdat wij niet naar binnen durfden. Dat zou zo ongemakkelijk worden. Gespannen liepen Julian en ik naar mijn ouders toe. We gingen allemaal op de bank zitten. En nu? Vroeg mijn moeder. Er viel een ongemakkelijke stilte. Allebei haalden we onze schouders op. Het was onwijs fijn dat mijn ouders ons hielpen met het vinden van een oplossing. Natuurlijk hadden we die niet na één avondje. Daar zijn we een paar weken verder achter gekomen wat de beste oplossing was voor Julian en mij, maar vooral voor het kindje dat in mijn buik zat.

Twee dagen later vertelden we aan Julians vader en stiefmoeder met een paar traantjes dat ik zwanger was. Ook van hun kregen we vanaf moment één de volle steun. Wat was het ontzettend fijn om ouders te hebben die hun best voor ons hebben gedaan. We wisten niet zo goed welke reacties we moesten verwachten toen we het vertelden. Natuurlijk wist ik dat niemand dit nieuws leuk ging vinden, maar ik wist wel dat mijn ouders mij uiteindelijk zouden helpen met alles wat ik mee zou maken.