Demi is een alleenstaande tienermoeder

De afgelopen tijd heb ik mijn verhaal verteld, maar nu wil ik ook andere tienermoeders hun ervaringen laten vertellen. Hiermee wil ik laten zien dat wij niet alleen tienermoeders zijn, maar vooral ook gewoon moeders. Wij zijn jong, maar ook wij nemen ons verantwoordelijkheid over ons kind zoals een 30-jarige moeder dat doet. Ik wil aanstaande tienermoeders laten zien dat het moederschap het allemaal waard is!

Vandaag het verhaal van Demi. Zij raakte op haar zestiende zwanger en werd moeder toen ze zeventien jaar oud was. Inmiddels is haar dochtertje (Quinty) vier maanden oud en heeft ze in de tijd van haar zwangerschap tot nu een hoop meegemaakt.

Hoi! Ik ben Demi. Op mijn 16^e kwam ik erachter dat ik zwanger was van mijn toenmalige vriend.

Op 19 oktober 2016 kwam ik er achter dat mijn mooie dochtertje in mijn buik groeide. Op dezelfde avond heb ik het nog verteld tegen de papa van mijn dochtertje (via Whatsapp, lekker slim ja..). Ik moest van hem het gelijk aan mijn moeder vertellen, wat ik ook al van plan was. Mijn beide ouders hebben heel erg positief gereageerd op het feit dat ik zwanger was. Mijn moeders eerste reactie was zelfs ‘ik had zo graag oma willen worden voor mijn 50^e maar niet van jou’. Vanaf die avond raakte mijn leven heel even in een dal. De papa van Quinty probeerde mij over te halen om haar weg te laten halen, maar ik wist het allemaal even niet meer. Toen mijn ouders op een gegeven moment met zijn ouders en ons wilde praten werd het allemaal duidelijk voor mij. Het zou mijn schuld geweest zijn dat ik zwanger was en ik zou geen enkele steun kunnen verwachten van hun. Ik ben bij de abortuskliniek geweest in Groningen, waar ik erachter kwam dat ik het wilde houden, maar het nog niet durfde te zeggen. Ik was namelijk eerst zo bang om Quinty haar papa kwijt te raken, maar in mijn hoofd dacht ik 'Als hij echt van me hield, had hij mij wel gesteund hierin'. Diezelfde dag nog gebeurde er nog iets waardoor ik nog meer in een dal terecht kwam. Mijn vader kreeg een hartaanval terwijl ik niet huis was. Ik was nog nooit zo bang! Gelukkig had mijn moeder 112 op tijd gebeld en is alles goed gegaan. Bij mij heeft het een hele tijd geduurd voor ik uit die dal geklommen was. Ik verwaarloosde mijn schoolwerk en was bijna niet meer op school te vinden. In februari ging bij mij eindelijk de knop om en ben ik alles eraan gaan doen om over te kunnen naar het 2^e jaar. Ik wil een goede toekomst voor mijn dochter en ik ben de enige die daarvoor kan zorgen. Het was mij gelukt. In april stond ik op over gaan en ben ik met zwangerschapsverlof gegaan.

Mijn zwangerschapsverlof was eerder dan gepland. Ik was namelijk oververmoeid. In de meivakantie ging het een beetje mis. Ik gaf een paar keer per dag over en soms met een beetje bloed. Ik was oververmoeid. Vanaf dat moment ging alles anders dan gepland. Ik lag bijna de hele dag op de bank of in mijn bed. Slechts 1 keer per dag ging ik er soms even uit, maar dat was dan ook wel weer genoeg, want meer kon ik ook echt niet aan. En toen kwam dat veelte enge moment. Ik voelde Quinty niet meer in mijn buik. Ik was 32 weken zwanger en dan moet je de baby elke dag wel een keer voelen. Quinty was ook een hele drukke baby in mijn buik! Mijn Buik ging de hele dag heen en weer van het getrap (‘s nachts was ze gelukkig rustig!). Ik was voor controle naar het ziekenhuis in Assen gestuurd, waar bleek dat alles gelukkig goed was en er een baby in mijn buik zat die zwaarder zou zijn dan gemiddeld.

Toen ik 36 weken zwanger was, had ik het helemaal gehad en zat ik te huilen op de bank. Het was super warm buiten (30 graden) en ik kon bijna helemaal niks, omdat ik heel erg veel last had van vocht in mijn enkels en handen. Ik had heel veel hoop dat de baby eerder zou komen, omdat de verloskundigen dat hadden voorspeld, omdat Quinty vanaf 31 weken al ingedaald lag!

Maar het was niet zo. Op mijn uitgerekende datum (26 juni 2017) was ze er nog steeds niet.

30 juni 2017 – Ik was hier 40 weken en 4 dagen zwanger en om 5 uur ’s avonds begonnen de weeën. Ik had hele onregelmatige weeën, maar ik kon ze wel hendelen. Om 8 uur ’s avonds kwam de verloskundige en had ik 2 cm ontsluiting. Toen de verloskundige weg was, werden de weeën ineens heel erg en wilde ik pijnbestrijding. Nog steeds waren de weeën heel onregelmatig, waardoor ik niet wist wat te gebeuren stond als de wee over was. In het ziekenhuis kon ik niet gelijk een ruggenprik hebben en heb ik als tussen oplossing een morfine pomp gekregen, waar ik heel suf van werd en de rest van de weeën gewoon sliep. Om 11 uur zou ik een ruggenprik kunnen krijgen en gingen ze kijken hoeveel cm ontsluiting ik had. Ik zat al op 8 cm en kreeg daarom geen ruggenprik meer.

Om 12 uur kreeg ik hele erge pers drang en om 1 over 12 mocht ik beginnen met persen. Om 17 over 12 ’s nachts was ze daar eindelijk, na een kwartiertje persen. Mijn mooie meisje Quinty Beau Eleveld, 53 cm lang en 3815 gram. En oh wat was ik gelukkig op dat moment!

Toen de placenta er ook uit was, hebben ze mij gehecht. Ik was namelijk een heel klein beetje uitgescheurd! Ze hebben mij verdoofd (waar ik helemaal niks van voelde) en daarna gehecht. Toen Quinty was onderzocht en alles klaar was, ging ik douchen en mocht ik daarna gelijk naar huis. Om half 4 waren we thuis en zijn Quinty en ik ons bed ingekropen. Ik heb die nacht geen oog meer dicht gedaan en heb de hele tijd gekeken naar dat mooie meisje die naast mij lag!

Ik heb een super leuke en gezellige kraamweek gehad. Ik had Kraamzorg van ‘De Kaamvogel’ en dat is mij super goed bevallen!