Na de bevalling van Thijmen duurde het anderhalf jaar voordat ik er weer helemaal boven op was. Lichamelijk was de bevalling heel zwaar voor mij. Ik hield er bloedarmoede aan over. Daarna kreeg ik de ziekte van Pfeiffer. Mijn weerstand was zo ontzettend laag dat ik continu ziek was. Tijdens de zwangerschap van Marieke was ik heel erg bij dat het na de bevalling precies zo ging als na de bevalling van Thijmen. Het ging uiteindelijk helemaal anders...
Het is alweer twee jaar geleden dat ik elk moment kon gaan bevallen. Spannend vond ik het niet. Ik keek er alleen maar naar uit. Ik was ontzettend nieuwsgierig naar ons kindje, maar ook naar de weeën en de hele bevalling. Hoe zou het voelen als je bevalt? Een vraag waar veel moeders geen antwoord op konden geven. De pijn van de weeën waren ze vergeten. Ik vond het maar raar. Hoe kun je weeën, die ontzettend pijnlijk schijnen te zijn, vergeten? Op dit moment kan ik er ook geen antwoord op geven..
Bevallen is niet zomaar iets. Je lichaam moet hard werken om een baby eruit te krijgen. Dat kan natuurlijk niet zonder pijn. Vooral bij het eerste kindje kan bevallen soms best eng zijn. Je weet niet wat je te wachten staat en hoeveel pijn het gaat doen. Ook bij twee of meer kinderen kan een bevalling spannend zijn. Je weet nooit hoe de bevalling gaat verlopen. Meestal duurt de eerste bevalling het langst doordat het eerste kindje de weg 'vrij' moet maken...
Vaak wordt de papa vergeten. Bij de geboorte van een kind wordt er meestal gevraagd hoe het met moeder en kind gaat, maar de papa dan? Ook voor hem is dit een bijzondere, maar heftige tijd. Bij tienerouders gaat de meeste aandacht uit naar de tienermoeders. Waarom? Misschien omdat er veel verhalen zijn dat de vader niet in beeld is. Een andere reden kan zijn, omdat de moeder het kind draagt en daarmee het zwaarder heeft door de vader. Is dit wel zo? Vandaag doet Julian zijn verhaal...