Mijn tienermoederverhaal

Gisteren heb ik mijn verhaal over het tienermoederschap op Twinkelbella.nl gedeeld. Vandaag deel ik hem op mijn eigen blog.

Mijn tienermoederverhaal.

Het begon allemaal een week voordat ik ongesteld moest worden. Ik voelde me anders. Het voelde alsof ik al een paar nachten niet had geslapen waardoor ik een dromerig gevoel kreeg. Een paar dagen later kreeg ik ineens ongesteldheidskrampen erbij, maar het was nog iets te vroeg om ongesteld te worden. Ineens schoot er door mijn hoofd dat ik wel eens zwanger kon zijn. Bij dat idee begon de spanning in mijn lichaam zich op te bouwen. Het zal toch niet zo zijn? Dacht ik. Ik zocht op internet de symptomen van een zwangerschap op, want als bijna 17-jarig meisje had ik geen idee wat er bij een zwangerschap kwam kijken. Ik las de symptomen en wist toen al: ik ben zwanger.

De zwangerschapstest.

Die dag kochten mijn vriend en ik een zwangerschapstest. We deden de test en begonnen te wachten op de streepjes. Na een hele lange tijd kwam eruit dat de test positief was. We wisten niet wat we moesten denken. Verdrietig waren we niet, omdat we totaal niet beseften wat ons te wachten stond. Van alles schoot door ons hoofd, maar we dachten het meest aan het moment dat we het onze ouders moesten gaan vertellen. Om er gelijk vanaf te zijn, hebben we het de volgende dag aan onze ouders verteld. De moeder en stiefvader van mijn vriend werden erg boos. Gelukkig waren mijn ouders wat milder in hun reactie. Ik merkte dat zij ons gelijk steunden en met ons zochten naar een oplossing. Een paar dagen later vertelden we het ook aan de vader en stiefmoeder van mijn vriend. Ook zij steunden ons vanaf dat moment. Het was fijn om zulke goede reacties te krijgen.

De dagen nadat we thuis verteld hadden dat ik zwanger was, heerste een enorme spanning in huis. Iedereen moest bij komen van de schrik en wist niet hoe nu verder. De ouders overlegden met z’n vieren wat de beste oplossing was, alleen kwamen ze daar na één gesprek niet uit. Uiteindelijk hadden mijn vriend en ik besloten wat wij het liefste wouden en dat was dat we als gezin bij elkaar zouden wonen. Gelukkig waren we niet de enige die dachten dat bij elkaar wonen als gezin een goede optie was. Nu ik terug kijk, hebben we inderdaad voor de goede keuze gekozen. Het heeft mijn vriend en mij sterker gemaakt in onze relatie.

De eerste echo.

Een paar dagen voor de eerste echo, ging overal het gerucht rond dat ik zwanger was. Ik had het gevoel dat ik aangestaard werd, maar ik had geen idee wie het allemaal al wisten van de zwangerschap. Dat gaf mij een benauwd gevoel. Aangezien ik nog geen echo had gehad, was het erg lastig dat heel veel al wisten dat ik zwanger was. Misschien leefde het kindje niet eens en wist iedereen er al van terwijl dat dan eigenlijk niet hoefde. Toen ik acht weken zwanger was, werd de eerste echo gemaakt. In het kleine rondje op het scherm zagen we een kloppend hartje. Wat was het bijzonder om ons kindje te zien. Na al die ellendige weken, was het eindelijk tijd voor een mooi moment. Ons kindje leeft!  We waren onwijs blij met dit goede nieuws, want na vier weken waren we al zo gewend aan het idee dat we ouders zouden worden. Ondanks dat een miskraam veel zou oplossen, waren we blij met het kloppende hartje. De dag daarna hebben we een aankondiging van ons wondertje op Facebook geplaatst. Met spanning zaten we afwachten op de reacties, maar wat waren mensen lief tegen ons. Heel veel mensen wensten ons geluk toe. Het gaf een fijn gevoel dat iedereen nu wist van de zwangerschap.

Gedurende de zwangerschap begon ik steeds meer te wennen aan het idee dat ik moeder zou worden. Mijn grootste wens is altijd al geweest om een gezin te starten, maar het was niet de bedoeling om dit op mijn zeventiende al mee te maken. De zwangerschap verliep goed. Ondanks dat ik onder extra controle stond, groeide ons kindje goed. Natuurlijk had ik wel last van die vervelende zwangerschapskwaaltjes, maar dat hoort erbij.

De bevalling.

Een maand voordat ik uitgeteld was, kwam Julian bij mij in wonen. Aangezien de baby elk moment kon komen, was het slim dat hij vanaf dit moment bij ons in trok. Wat waren we blij dat we eindelijk bij elkaar konden zijn. Vanaf dat moment  was ik er klaar voor om te gaan bevallen. Voor mij konden de weeën niet snel genoeg beginnen. Ik was erg nieuwsgierig naar ons kindje en was het zat om continu mijn bed uit te stappen om naar het toilet te gaan. Vanaf toen kon ik niet meer slapen van de spanning. Elke avond zei ik tegen mijn vriend: zou het vannacht gebeuren? Maar elke ochtend werd ik met teleurstelling wakker. Met 40 weken en 4 dagen begonnen de weeën. Wat was het heftig om te bevalling! Maar gelukkig duurde de bevalling niet erg lang. Na 5,5 uur werd onze zoon geboren. Wat was hij mooi! Ik kon het niet geloven, nu was ik ineens op mijn zeventiende moeder van een prachtig zoontje.

De weken na de bevalling gingen voorbij, maar ik kon helemaal niet genieten van het moederschap. Ik had veel pijn en kon maar niet beseffen dat ik moeder was. Ook stond het afgelopen jaar mij erg in de weg om te genieten van mijn zoon. Het heeft allemaal zoveel indruk op mij gemaakt dat het me dwars zat in mijn geluk. Sinds kort zit ik in therapie om alles te verwerken.

Ik ben blij dat ik een tienermoeder ben!

Inmiddels is mijn zoon alweer een jaar oud. Mijn vriend en ik mochten een half jaar na de geboorte elkaar het ja-woord geven en we wonen nu ook op onszelf. Het gaat super goed met onze zoon. Hij is een erg rustig en vrolijk mannetje, maar ook erg slim. Hij weet precies wat hij wel en niet wilt en hij houdt erg van muziek. Ook met mij gaat het een stuk beter dan een jaar geleden. Ik geniet van het moederschap en voel me gezegend dat ik moeder mocht worden, want ik besef me ook dat er vrouwen zijn die nooit kinderen zullen krijgen of via een heel traject pas kinderen krijgen. Daarom zeg ik ook altijd: ik ben liever een tienermoeder dan dat ik nooit kinderen kan krijgen. Sommige mensen hebben namelijk medelijden met mij. Ze vinden het zielig dat ik nu al voor een kind moet zorgen, maar tienermoeder zijn is niet zielig! Soms is het zwaar en denk ik erover na hoe mijn leven zou zijn als ik niet zwanger was geworden, maar die gedachte kan ik nooit beantwoorden. Daarom kijk ik liever vooruit. Ik ben trots op wat mijn man en ik samen hebben bereikt. We zien onze toekomst met z’n drietjes erg positief in.