Help, mijn kind heeft verlatingsangst!

Sinds kort heeft Thijmen last van verlatingsangst. Hij sliep steeds niet goed en ook overdag wou hij soms alleen maar bij mij zijn. Hij wou niet spelen, niet lachen, niet naar muziek luisteren. Het enige wat hij wou, was bij mij zijn. Ik probeerde hem op de grond te zetten, maar daar kwamen de tranen weer. Meestal vond hij het prima om te gaan spelen op de grond. Met een dikke grijns schuift hij dan naar zijn speelgoed en begint vrolijk te spelen. Steeds vaker komt hij achter mij aan, steekt zijn armen naar me uit, in de hoop dat ik hem op pak. 's avonds en 's nachts werd hij steeds onrustiger. Hij sliep altijd onwijs lief, maar toen was het ineens helemaal mis. Ook in de ochtend werd hij eerder wakker. Rond 5 uur zaten we met z'n drietjes op bed, terwijl hij die avond daarvoor om tien uur sliep.

Het maakte mij onzeker als moeder.

Eerst probeerden Julian en ik hem in bed te laten wanneer hij 's avonds niet wou slapen. Dan schreeuwde hij zo alles twee uur bij elkaar. Na een paar dagen konden we dat niet meer aan. We vonden het zielig om hem verdrietig in zijn bed te laten. Daarom haalden we hem eruit en deden we hem na een tijdje weer op bed. Maar dan begon hij alsnog te huilen. We haalden hem er dan weer uit en gelukkig sliep hij daarna wel. We wisten eerst niet zo goed wat er met hem aan de hand was. Ik begon me onzeker te voelen als moeder. Ik wist niet meer wat ik moest doen en wat nou eigenlijk goed voor hem was. Voor mijn gevoel werkte niks om hem in slaap te krijgen. Je hoort heel vaak dat je een kind er niet meer uit moet halen als hij eenmaal op bed ligt. Ook het consultatiebureau adviseerde mij dat. Hoe hard hij ook huilt, hij blijft in zijn bed. Maar ook als hij door blijft huilen? Voor mijn gevoel was dit niet de oplossing.

Na een tijdje kwamen we erachter dat hij verlatingsangst had. Wanneer we bij hem waren, was het goed. Als we weer weg gingen, begon het gehuil weer. Hij was dan ook erg knuffelig terwijl hij normaal niet zo is. Meestal is het: blijf van mij af, ik wil spelen! 

De oplossing.

Op een gegeven moment vond Julian een oplossing voor dit probleem. Hij pakte een stoeltje en ging in het donker naast het bed van Thijmen zitten. Hij zong: ''slaap, kindje, slaap''. Hij ging steeds zachter zingen en op een gegeven moment was hij stil. Het enige wat je nog kon horen, was de ademhaling van Thijmen. Hij sliep. Eindelijk! De dagen erna was er niks meer aan de hand. Hij sliep vrijwel meteen en was stil tot een uur of 8 in de volgende ochtend. Vorige week was er weer een avond bij dat hij niet wou slapen. Toen ben ik in het donker zijn kamer uitgelopen terwijl hij steeds vroeg: ''Ja?''. Elke keer zei ik wat terug, maar ik ging steeds verder staan. Ik zette zijn kamerdeur op een kiertje en zei op de trap dat hij moest gaan slapen. Daarna ben ik zachtjes naar beneden gelopen zodat hij niet hoorde dat ik daar niet meer stond. Toen ik beneden was, was hij ook stil.

Het is best lastig als je kind verlatingsangst heeft. Vooral als je hem of haar huilend moet achterlaten bij de opvang of gastouder. Ook Thijmen vindt het niet altijd leuk om bij anderen achter gelaten te worden, maar dat komt ook omdat hij het niet gewend is om naar een opvang te gaan. Het hoort nou eenmaal bij de leeftijd. Gelukkig hebben wij een oplossing kunnen vinden voor zijn verlatingsangst. Ik merk dat hij af en toe nog wel de bevestiging nodig heeft dat wij in de buurt zijn. Misschien zal het nog wel weer terug komen, maar ik ben blij dat hij weer genoeg slaap krijgt.