Thijmen is alweer dik twee jaar, dus kan ik toch wel zeggen dat hij nu echt een peuter is. Ik merk ook aan hem dat hij echt een peuter is. Zijn gezichtje is vergeleken met een half jaartje anders en ook zijn gedrag is veranderd ten opzichte van een paar maanden geleden. Sinds hij naar de peuterspeelzaal gaat, merk ik aan hem dat hij meer is gaan praten. Hij kan al heel goed dingen duidelijk maken en komt elke keer weer met een nieuw verhaal thuis. Thijmen is ontzettend slim. Hij telt al tot 8 en met hulp zelfs al tot 12. Het verschil tussen vormen en kleuren begrijpt hij al goed en begint ze nu ook al te benoemen. Dat hij zich zo ontzettend goed ontwikkelt, maakt mij echt trots!
Thijmen laat echt zien dat hij de leeftijd van een peutertje heeft. Zo begrijpt hij niet alleen hoe hij de aandacht in positieve zin kan trekken, maar ook in negatieve zin. Hij kan bijvoorbeeld een kwartier lang voor de kast met koekjes liggen huilen als hij zijn dag niet heeft. Hij kan behoorlijk tegen stribbelen om in het winkelkarretje te gaan en als ik alleen met hem boodschappen doe, krijg ik hem er dan ook niet in. Daarnaast heeft hij bepaalde trucjes ontdekt om zijn bordje niet leeg te eten, door bijvoorbeeld heel hard te gaan huilen, zijn hoofd weg te draaien, zijn lippen stijf op elkaar te houden en zijn handjes voor de mond te slaan. Onze peuter heeft voortdurend andere plannen dan dat Julian en ik hebben en hij is slim genoeg om er voor te zorgen dat hij krijgt wat hij wilt.
Ik moet toegeven dat ik het soms lastig vind om met een ontzettend opstandige peuter om te gaan. Op sommige momenten weet ik gewoon niet wat ik moet doen. Ik denk dat bijna elke moeder dat weleens heeft. Meestal laat ik hem huilend op de grond liggen of zorg ik voor een creatieve oplossing, want als moeder moet je soms nog weleens creatief zijn in het bedenken van oplossingen. Soms verbaas ik mezelf dat ik dingetjes zo goed oplos en krijg ik echt positieve energie als het gaat om opvoeden. Ik moet zeggen dat ik totaal geen moeite heb om 'nee' te zeggen en Thijmen te laten huilen. Ik kan mij daar heel makkelijk van af sluiten, zolang ik weet dat hij geen pijn heeft en alleen maar huilt om mijn aandacht.
Terwijl ik dit artikel schrijf, heeft Thijmen weer andere plannen dan ik. Van mij moet hij gaan slapen, maar zelf wil hij dolgraag nog verder spelen en ligt daarom huilend in zijn bedje. Hij slaapt bijna nooit gelijk, maar meestal zit hij dan met zijn knuffels in bed te spelen of liedjes te zingen. Sinds een paar dagen huilt hij voordat hij in slaap valt en ik weet zeker dat het is om de aandacht te trekken zodat wij hem eruit halen. Vorig jaar had hij ook zo'n periode en haalden wij hem er inderdaad uit. Nu zijn Julian en ik begonnen met de slaaptraining. Even laten huilen en na vijf minuten er weer heen, weer neerleggen, speen in de mond en weer weg. Gisteren was hij behoorlijk overstuur wanneer wij weg gingen. Dit keer ben ik er voor de tweede keer heen geweest en nu is hij stil. Mijn moederhart maakt een vreugdedansje! Zijn slaapritme is behoorlijk verstoord en ik hoop dat door de slaaptraining hij weer in een bepaald ritme komt. Door consequent te blijven, moet dat lukken. Niet alleen met de slaaptraining, maar ook met alle andere plannen die Thijmen heeft moeten Julian en ik consequent blijven in wat we zeggen en doen. Ik merk dat dat het enige is wat helpt tegen de peuterpuberteit, zoals ze dat noemen.
Reactie schrijven