Ik zat in mijn eerste jaar van mijn opleiding. Het voortgezet onderwijs had ik net achter de rug en begon aan een nieuw onderdeel van mijn leven. Ik vond het leuk op school, maar de opleiding was erg makkelijk. Na een maandje was ik eindelijk een beetje gewend aan de school en mijn nieuwe klasgenoten. Alleen toen raakte ik zwanger. Ik had geen zin meer om naar school te gaan. Vooral niet omdat ik bang was dat mensen erachter zouden komen dat ik zwanger was, voordat ik de kwetsbare periode van de zwangerschap voorbij was. Op dat moment ging ik heel veel spijbelen. Julian ook. We gingen samen de stad in, zodat onze ouders niet zouden merken dat we aan het spijbelen waren. Alleen na een aantal weken werden mijn ouders gemaild dat ik te veel absent was. Uiteindelijk heb ik een gesprek gehad met twee docenten en mijn ouders. Ik mocht niet meer ongeoorloofd absent zijn anders zouden ze gelijk mijn ouders bellen. Met veel tegenzin ging ik elke dag naar school. Het enige waar ik nog aan kon denken, was de zwangerschap. Ik heb het jaar af gemaakt en net voordat ik met zwangerschapsverlof ging, kreeg ik te horen dat ik moest blijven zitten of een niveau lager moest. Ik baalde ervan. Ik was na het gesprek bij elke les aanwezig. Ik wist ook dat een opleiding halen belangrijk was voor de toekomst van mijn gezin. Ik had mijn best gedaan en uiteindelijk wouden ze dat ik niet over ging. Ik was het er niet mee eens en heb een lange brief naar het team van school gestuurd. Ik was moe, had een lage bloeddruk en liep als zeventien jarig meisje rond met een dikke buik. Er gebeurde van alles in mijn lichaam. Ondanks alles was ik toch op school verschenen en heb ik er alles uit gehaald wat erin zat. Uiteindelijk mocht ik toch nog over naar het tweede jaar, maar ben in dat jaar na een maandje al gestopt. Lichamelijk kon ik het niet aan om vijf dagen in de week naar school te gaan en nog voor een klein mensje te zorgen.
Mijn klas moest natuurlijk ook weten dat ik zwanger was. Op de dag dat ik met hun op kamp ging, had ik mijn eerste echo. Altijd spannend, maar alles was goed. Het kindje leefde en daar was ik blij om. Wat later dan de rest kwam ik aan op kamp en ik wou iedereen vertellen dat ik zwanger was, maar dat mocht niet van de docenten die mee waren. Met de echo die continu door mijn hoofd spookte, moest ik twee dagen gezellig mee doen zonder met iemand erover te kunnen hebben. Toen heb ik besloten om diezelfde dag dat ik aan kwam, weer naar huis te gaan. Achteraf had ik het gewoon aan mijn klas moeten vertellen, aangezien ik de zwangere was. De vrijdagavond nadat kamp voorbij was, hebben Julian en ik het op internet gezet dat ik zwanger was. Mijn klasgenoten zagen dat en waren natuurlijk helemaal verbaasd. De maandag dat ik weer naar school moest en het mijn verjaardag was, heb ik het alsnog aan mijn klas verteld. Iedereen reageerde heel goed. Mijn docente werd toen zelfs boos op me dat ik me niet aan de afspraak had gehouden. Ze vond het niet goed dat ik het op internet had gezet. Het was heel bizar dat andere mensen wouden bepalen wanneer ik het zou vertellen.
In het begin vond ik het best wel lastig om zwanger op school rond te lopen. Het kwam vaker voor dat er meiden zwanger waren, maar ik werd toch wel een beetje aangestaard. Na een tijdje wende ik eraan en was ik juist heel erg trots op mijn buik. Ik vond het leuk om strakke shirtjes te dragen zodat iedereen kon zien dat ik bijna moeder was. Natuurlijk waren er wel mensen die negatieve dingen zeiden, maar ik merkte dat er meer mensen waren die positief dachten. Zelfs mensen waarmee ik niet om ging, kwamen naar me toe om te vragen hoe het ging. Ook op sociale media kreeg ik berichtjes van mensen dat ze het knap vonden dat ik met een dikke buik op school liep en dat ze me geluk wensten. Het deed me echt goed dat er zoveel mensen positief waren. Hierdoor kon ik echt van mijn zwangerschap genieten.
Reactie schrijven